çoklu ben...

güneşin göz kırpan aydınlığının yanında, iç titreten soğuk bir hava okşadı yüzümü bu sabah... evde kalamayacak kadar güneşli, dışarda dolanamayacak kadar soğuktu hava, karışıktı "ben" gibi. ruhumun med-cezirli hallerini düzene koymakla uğraşmayıp, dolaptan bana göz kırpan cd'yi amacına ulaştırarak beni darmaduman etmesine izin verdim...

iyi mi yaptım bilemeden...

cd başladı dönmeye, benimse başım... önce çocuk oldum "yağmurun elleri"yle... "hiç kimsenin, yağmurun bile böyle küçük elleri yoktu", benim gibi... sonra terkedildim... ama gülümsedim gidene, "olmasa mektubun, yazdıkların olmasa" derken o içimdeki terkedilen genç kız, ben "iyiki gitmiş" dedim, şimdiki zaman olarak.

sonra ben, "bana bir masal anlat baba" diyen küçük kız çocuğunun sesi oldum. anlat baba dedim, "içinde tüm sevdiklerim, içinde İstanbul olsun" diye ağlayarak...

ben henüz bir yitikliğin ardından ağlarken, birden kendimi "maskeli balo"da dans eden kızın kollarında buldum. sonra "vira vira" da tatilin, eğlencenin dibine vurmuş olgun bir kadın...

sonra evlendim bugünümde... hayallerimi taze tutabilmiş olmanın mutluluğunu yaşarken, fondaki şarkı tüm davetkarlığıyla coşturdu yüreğimi... elinden tuttum sevdiğim adamın, kucağımızda, bir kolu bende, diğeri sevdiğimde bir küçük kız, dans ettik, o adam "aşk yeniden" derken...

evet "aşk yeniden"di... "hem tanıdık, hem yepyeni"ydi... bizim aşkımız 3 kişilikti...

bu şarkıya torpil yapıp 2 kez dinledik... tepindik, ben ağladım... biliyorum hiç yakışmadı bu sahneye... ama.. mutluydum... ifadelerim donuk kalacaktı... bende donuk olmasındansa ıslak olsun dedim...

kahvaltı masamıza oturduğumuzda, önümde geçmişim, hesaplarım, sorularım, sorgularım vardı... nerdeydim? ve daha önemlisi olmak istediğim yerdemiydim... bu tehlikeli bir soruydu... "ya dışındasındır çemberin, yada içinde yer alacaksın"...

cevaplamaya istediğim sorudan başlayabilirim esnekliğiyle geçiştirdim bu soruyu...

tam bu esnada çalan şarkı kurtardı bu zor sınavdan beni...

"başka türlü birşey benim istediğim, ne ağaca benzer, nede buluta... burası gibi değil, gideceğim memleket, denizi ayrı deniz, havası ayrı hava. nerde gördüklerim, nerde o beklediğim, rengi başka, tadı başka..."

kahvaltım bittiğinde, ben o kısacık zaman diliminde yeniden doğmuş, aşık olmuş, sevdiklerini yitirmiş, evlenmiş ve sorgulanmıştım...

hani en çok kokular insana çağrışım yaptırır derler ya... bende aynı etkiyi sesler yapıyor. bir ses... doğa, insan yada bir şarkı...

bugün şarkılardı beni örseleyen, yağmalayan... 20 şarkının 20'sinde de aynı bendim, ancak geçirgenliği olan, unutmamacasına yaşamış olan bir ben... seven, sevilen, kaçan, göçen, doğan, doğuran... hepsi bendim... ve bitti...

şimdi ben... sadece et ve kemik değilim... ben ne yaşadığımı bilen, ne yaşayacağını bilemeyen ancak ne yaşamak istediğini bilen, duruşu sağlam yüreği yangın yeri bir kadınım... şimdi ben en çok anneyim...

farkında olmasam da ne çok özlemişim kendimi... şu seslerin ettiğine bir bak... ters-düz oldum... ah bu şarkıların gözü kör olsun...

bu kadar bencillikten sonra, kafası karışan kızımı alıp, ayağımda yünlü çorabımla oynaşmalı, bugünkü benin tadını çıkarmalıyım... geçmiş bir süre daha -mişli geçmiş zamanda kalsın...

neee yünlü çorap mı... evet yaa... benim ayaklarım çok üşürde...

siz Türkler, hımmm nasıl derler...

"ayağını sıcak tut, başını serin"...

bunun gibi...

sevgiler...