o kendini biliyor...

Ne zaman bir ateş düşse yüreğime yada buz kesse bedenim, kafamda dolanan tilkilerimin sayısı parmakla gösterilemeyecek kadar artsa veya hıçkırıklara boğulurcasına ağlamak istesem, telefonun tuşlarında gezinen parmaklarımın bilinçsizce, nefes almak gibi iradesizce O'nun numarasını tuşlamasına engel olamam.

O ki; mutluluğumun ilk müjdesini, kızgınlığımın ilk ateşini, tedirginliğimin ilk gel-gitlerini yada şaşkınlığımın ilk nidalarını haykırdığım, üzerindeki parke taşlarının adedini ezberlemiş olsamda her seferinde yeni bir köşesini keşfettiğim gözünü sevdiğim Beyoğlu'nda ağzıma bir parmak bal çalmışcasına beni tüm olumsuz duygularımdan arındıran, mutluluğuma artı (+), kederime eksi (-) koyduran can yoldaşım, kardeşim, sırdaşım, bazen annem, bazen iş arkadaşım ama en çok yine ve yeniden "dost"um oldu dün akşam...

O yanımdayken anladım "hayat gerçekten güzelmiş...",

O, dostum kelimesinin içini dolduran varlığı ve ışıl ışıl gözleri, kurduğu uzun cümleleriyle sonunu beklerken başını unuttuğum hikayelerin sahibi olmasının yanında, mükemmel bir eş ve özverili bir annedir nazarımda...

Sen... Güzel insan...Dün akşam yaptığımız doyumsuz sohbetin damağımda bıraktığı o tarifsiz tat, bu sabah uyandığımda yüzümde beliren kocaman bir gülümsemenin sebebi ve bir sonraki buluşmayı, karışmayı, ağlaşmayı, en çok da paylaşmayı her zamankinden daha çok istememe neden oldu.

Yani güzeldi ama yetmedi... En içten dualarım, en samimi sevgim sana dair. Yüreğimizde birktirdiklerimizi paylaşmak için bir daha bu kadar uzun süre beklemeyelim...

Hayat geçiyor... Ben senden geçmiyorum canım arkadaşım...

Bilesin... :)

Sevgilerimle...

Duygu