yoruldum ama yinede umut ettim...

bir insan...
ve hatta bir çocuk...
nasıl olurda, sabah 6'da uyanır, kahvaltısını yarım yamalak yapar, öğlen yemeğini midem bulanıyo diye geçiştirir, öğle uykusuna yattıktan 50 dakika sonra "uykum bitti" diyerek yanıma gelir, evin içinde hoplamaya zıplamaya kaldığı yerden -üstelik hiçbir açlık belirtisi göstermeden- devam eder, akşam yemeğini tam 1,5 saat süren mücadelenin ardından ancak yarısını yemiş olarak sofradan kalkar, evin içinde top oynar, ip atlar, tepemde dikilip "yihohahaha dümtektek yihohhaha dümtektek" diye saçma sapan ama çok gürültülü olarak çığırır ve boğazlarında bir acıma, vücudunda bir halsizlik olmadan herşey gayet sıradanmış gibi hayatına devam eder, uyku saatini 1 saat geçirerek ve sütünü içmeden lütfedip uyur...

ve ben neden tıka basa yemeğimi yiyip, -onunla oynamadan- sadece onun peşinde dolanmaktan başka bişi yapmadığım halde bu kadar yorgunum...

cumartesi tembelliğimin acısı ne biçim çıktı yaaaa...

yarın (bugün) hıdrellez... ben bugünün acısını çıkartmak istercesine sadece yarın için (ve benzer diğer günler için) yemeğini iştahla yiyen bir çocuğun resmini çizip gül ağacının dibine koymak istiyorum... ama çocuğun yanakları al al olacak... herşeyin başı sağlık...

kocaman bir dünya çizip, dünyanın içine "herkesin gönlünden geçenlerin gerçekleşmesini diliyorum" yazmak istiyorum...

bol bol su resmi, tüm çöp adamlarımı suratlarında kocaman bir gülümsemeyle birlikte elele, rengarenk çiçekler, okuyan-yazan-çalışan kadınlar, kendinden emin, güven dolu, umut dolu, sevgi dolu çocuklar çizmek istiyorum... gül ağacının altına... hızır aleyhisselam bana uğramayı unutma olurmu, heyecanla bekliyorum...