3 Mayıs 2011 Salı

"iz" değil, bir çocuk neşesiydi duvarlarımı süsleyen...

"Bazen duvarda yada mobilyalarda bıraktığım parmak izleri, seni hayal kırıklığına uğratır.


Fakat; hergün büyüyorum ve bir gün yetişkin olduğumda, tüm parmak izleri yavaş yavaş yok olacak!

İşte sana küçük ellerim,

böylece küçükken parmaklarımın nasıl göründüğünü hatırlayabilirsin"


yazmış öğretmeni, kızımın rengarenk parmak izlerinin olduğu şeker pembesi bir kartona...

ve açınca içini...


dünyanın en güzel, en içten, en gerçek ifadesini buldum karşımda...

ve evet artık O da biliyor, gözyaşlarının sadece üzüntüden akmadığını...

3 yorum:

nohut oda dedi ki...

bılıyorum bu kartı en sevdıgım anneler gunu kartıdır:)

çitlembik dedi ki...

o kadar şanslısınız ki sizi bazen kıskanıyorum :) maşallah mercimeğe, nazarlardan saklasın allah. bi gün bi kızım olmazsa eğer, o zaman asıl çok kıskanıcam sizi :)

Yazgüneşi dedi ki...

kart güzel
ama yanlış adreste
çünkü benim yürekyarım
bir defa bile
kızına oraya buraya parmak izini bırakıp kirletti diye
kızmadı...
:)
özledim
fena halde hem de........