hayalet kasabası yolcusu kalmasın...

sınıfındaki 9 erkeğe karşılık tek kız çocuğu olmasından mı acaba birden beliriveren bu şimşek mcqueen çılgınlığı, yoksa Emre'nin en sevdiği hayal kahramanı olmasından mı bilemesem de, bizim evde bu ara yemek masasında, uyku öncesi sohbette, tuvalet seanslarımızda, hayatımızın her anında eşlik ediyor bize şimşek amca...

bazı sabahlar elbise giymek istemese, endişelenicem gidişattan... birde her akşam eve farklı bir saç modeliyle gelmese...

sanırım öğretmeni de sıkılıyor sürekli erkek çocuklarıyla ilgilenmekten ve Derin'in saçlarıyla avunuyor :)

ve bu ara günlerimiz, bluğğğnn (blue), gıriiiiinnn (green), sitdovn piliiiiis (sit down, please) şeklinde, ahhh birde,

-anne ekmek verirmisin, teennkkkksss...

neyse ki bu durum, şimdilik erkek popülasyonunun fazlalığını tolore etmeme olanak sağlıyor.

ama birde şu var, bu akşam resim yaparken, ortaya çıkan hayalet kasabası....

insanlar giremiyor içeri, zaten girilmez tabelası çizmiş ve ben bazen öyle aptal oluyorum ki o abuk subuk şeklin girilmez tabelası olduğunu anlayamıyorum işte (!).

-anneee, saçmalama korkmana gerek yok, hayaletlerle konuştum, insanları yemiyceklerine söz verdiler...

ohhh içim rahatladı, ya senin?

sende şimdi mutlu musun, kızının hayallerinde, hayalet olmasının ne anlama geleceğini düşünmeyi bırakıp, en azından insanları yemiyorlarmış diye sevinebilirmisin?

belki de, hayal gücünün bebeklerden, ağaç-çiçek-böcek kombinasyonundan sıyrılıp, daha soyut kavramlara geçiş yaptığını düşünerek, buna da şükür mü demeliyim...

yahu zor işte... bazen tek derdimin, ocakta altını açık unuttuğum fasülyenin yanıp yanmadığını düşünmeyi istediğim anlar olmuyor değil hani...

sonra bir ses geliyor içerden,

-anneeee, salyangozla konuştum artık bu dolapta yaşamak istiyormuş, diye,

ve...

kendime geliyorum...

hayat güzel yahu... bu çocukla daha da güzel...