kendimden geliyorum...

yoktum bir haftadır... farkındamısın bilmem blog...
burda, olduğum yerde durduğumu görüyorsun aslında, evet yalanda değil... ama dönüşü en zor olan yol, içimde yaptığım yolculuktu... hani gidersin evinden, işinden, birilerinin hayatından, sonra dönersin... ama ya kendinden gittiğin zaman...
gittim... ama döndüm bak... değişmişmiyim??? daha bir bilge bakmıyor gözlerim belki, evet şimdi birkaç kilo fazlamda olabilir, daha mı neşeli gördün beni? hepsi mümkün... ama ne biliyormusun önemli olan, daha bir "ben" oldum artık...
değişiyorum... büyüyorum... anne olduğumdan beri daha bir çocuğuyum sanki annemin... ilişkimiz her zaman iyiydi, birçok anne-kız gibi... ama şimdi... hani sanki beni biraz daha nazlıyor gibi. bana bakınca aklına Derin geliyor sanırdım bazen... şimdi biliyorum hala gözbebeğinde "ben" varım.
Derin... "bensiz kaldığında beni ne kadar arar" diye defalarca sordum kendime... cesaret edemedim cevabını öğrenmeye... hiç bırakmadım değil onu tabiki ama yinede hiç sormadım "özledin mi beni" diye... o hep söyledi neyseki, beni birkaç saat yokluktan sonra kapıda gördüğünde boynuma atlayarak...
böyleyim ben... bazen sevginin gözüme gözüme sokulmasını isterim... kulaklarımda çığlık çığlığa haykırılsın isterim... olmayınca küsmem tabi ama bir kağıt çiziği gibi sızlarım içten içe...
gittim kendimden dedim ya... bu yolculuğumdan defterime eklediğim artılarımdı annemin ve kızımın sonsuz sevgisini hissetmek... herzamankinden farklı bir yaşanmışlık olmadı halbuki... ben yanımda Derin olmadan öyle saatlerce vakit geçirmedim, annem bana bakıp ağlamadı... ne oldu biliyormusun blog, büyüdüm... ben nasıl Derin'siz bir hayat düşünemiyorsam, anneminde benden farklı bir duygu beslemediğini anladım. empati işte... bunu gerçekleştirmekte çok geç kaldım biliyorum... işte büyüdüğümü burda anladım... eğer empati kurup karşımdakini anlayabiliyorsam şımarıklığı bir kenara bırakabilmişimdir diyorum. yaa biliyormusun dünya benim etrafımda dönmüyormuş... herkesin bir hayatı, bir önceliği varmış... bunları bilmek aslında o kadar da can yakıcı değilmiş... dünyaya baktığım pencerem meğer ne çok tozluymuş... bize bir bahar temizliği şartmış...
bende bunun adına "kendime yolculuk" demişim...