sen ne dersen, O olurum ben...

çok uç duygularla gezindiğim anlarım oldu hayatta...

kalbimin port diye patlayacağını sandığım da oldu, tuzla buz olup, etime battığını hissettiğim de...

çok kayıplarım oldu, kimi dostça, kimi hunharca...

ne yaparsam yapayım, vazgeçmeyenler oldu, ne yaparsam yapayım kazanamadıklarım da...

şükür ki dolu hep, skor hanem... eksikle gedikle...

ama bana sorarsan, bu hayatta yaptığın en iyi şey ne diye?

kızım, derim...

elinde, nereye koyacağını bilemediği bir puzzle parçasıyla, dünyanın sonuna gelmiş bir ifadeyle koltukta otururken gördüğümde onu, tutup elinden tüm o yanlış yerlere yerleştiriyoruz o parçayı ve O'nun yanlış yapa yapa, o parçayı doğru olan yere yerleştirdiği andaki mutluluğu ve aslında o minnet dolu bakışları var ya, içime içime işleyen... işte o an...

o bakışın alt yazıları geçiyor zihnimden... o ağzını dolduran "annneeeeeee" kelimesi işte, dünyanın hala ve inatla yaşanılası bir yer olduğunu bir kez daha hatırlatıyor bana...

benim bazen sihirbaz olduğumu düşünüyor... bazen canavar... ben bile bilemezken tam olarak kendimi, onun bu hayalüstü yakıştırmaları gülümsetiyor yüzümü...

ve birde olmayanı oldurma telaşı var yaşadığımız... herkesin kafasına göre takılmayı arzu ettiği anlar... ne ben geçiyorum elimdeki kitaptan, ne kızım ayağındaki paletten...

yahu havuzlu bir evde de oturmuyoruz ki, tatil günlerimizi yadedelim...

ne demişti kızım bana,

-anneee sen sihirbaz mısın yoksa?

hımmm...

olabilirim...

o debelenirken bir karış suda iki büklüm, ben, elimde kitabım, kızgın kumlarda değil belki ama gayet nemli bir ortamda dalabiliyorum Aşk'a...

yaşıyorum yahu, çok şükür...