bir garip ironi...

eşimle henüz sevgili bile değilken, ilk bakışmamıza fon olan şarkı -çok alakasız ama- Cranberries-Zombie olmuştu, bundan 11 yıl önce...
bu bakışmadan 1 yıl sonra gerçekleşen ilk randevumuz ise Fındıkzade - Mado...
(bunları aklında tut)


bu akşam Cerrahpaşa Hastanesi'nde tedavi gören babannemi ziyarete gittiğimizde, bahçede eşim ve kuzenimle beni bekleyen Derin, düşüp dudağını patlattı. ağzı burnu kan içinde kalan kızımın tek istediği ise dondurma yemek oldu...
ve biz hastaneye en yakın dondurmacı olan Mado'ya koşturduk hemen...

bu koşturmaca, yukarıda anlattığım detaylar nedeniyle, kucağımızda ağlayan ve dudağı kafası kadar şişmiş kızımızla tatlı bir heyecana dönüştü...

aynı masadayız... eşim ve ben aynı konumda... masamızda tüm şımarıklığı ve Angelina Jolie edasıyla dondurmasını akıta akıta yiyen Derin'i izliyoruz... içerde eski klasikler çalıyor... "istermisin Zombie çalsın şimdi, tam da biz burdayken" diye kulak kabartmaya başlıyoruz... 1-2 şarkı geçiyor ı-ıh yok... tam kalkacakken duyuluyor şarkının melodisi... evet böylesi bir ana eşlik edebilecek en son şarkı ama napalım bununla başlamıştık biz bu hikayeye...

kalkmaktan vazgeçip bu garip ironinin tadını çıkarıyoruz Derin'in gözünden akan yaşları silerken...
vayy be diyorum... ben tazecik bir genç kızdım 9 yıl önce bu masada otururken... eşimin bana söylediği ilk şey ise "kirpiklerin kocaman" olmuştu :)
garip!!! :)


not: blogger'da yaşadığım sorun nedeniyle bağlantımı rtunnel'den yaptığım için bu anın fotoğrafını yükleyemiyorum maalesef... yani yazı yazabildiğime şükür...