birgün yine ben böyle...

Derin'le ömrümün en huzurlu, en sabırsız, en konuşkan ve bir insanın yaşayabileceği her ne varsa, onun "en" olanını yaşarken, anlıyorum ki...

ben hiç birşey görmüyorum,

hayal kuramıyorum,

sağırım

ve baya baya otun tekiyim işte...

bu kız (Derin... ve aslında her çocuk) benim pek bir sağlam olan gözlerime taktığım kavanoz dipli bir büyüteç, işitme cihazı, beynimin hayal kurduran ekstra sağ lobu gibi... hayata farklı bakıyorum onunla...

daha nasıl çizdiricem karizmayı, nelere şaşırıcam bilmiyorum...

yahu çocuk anlatıyor sana güzelce. azıcık ters köşeye yat, en saçma olandan başla anlattığını tahmin etmeye... çocukla çocuk ol işte... bırak ebeveyn ayaklarını...

bak ne diyor sana..

derin - anneeeee böyle açmış kollarını, uçucak şimdi, böyle benim saçıma konucak, bak bak "tık tık" diyoooo ya anneeee... söyle gelmesin...

ben- annecim arı mı var odada, ben görmüyorum. (örgümü örüyorum ve kızıma hiççç bakmıyorum... utanç!!!)

derin- haaaayııırrr arı diil. böyle siyah siyah, bak kollarını böööle kafasının üstüne koymuş, böyle bak atlıycak şimdi.

ben- annecim Esma'nın sana anlattığı canavardan mı bahsediyorsun. canavar diye bişi yoktur. esma sana şaka yapmış (haaalaaa bakmıyorum O'na)

derin- haayyııırr canalar diil. canalar demiyorum (zaten diyemiyorsun kuzucum, canalar diil o canavar). bak hani böööle 3 vaaaar, 6 vaaaar, bak "tık tık" diyooo. kollarını kaldırmış böööle, anneee uçucak mı oooo, söyle uçmasın...

ben- (etrafıma bakınırım nihayet veee) haaaaaaa....

(itiraf ediyorum, kendimi mal gibi hissediyorum, bakınız neden bahsediyor)

küçülüyor ve Derin'in arkadaşı oluyorum, hani böyle en kadim olanından...

hadi kaçalım uçucak şimdi ve bizi yiyiceeeekkkk... hahahaaaa hahahaaa.... bahçede alıyoruz soluğu...

aslında bu hayal kurmaca oyunuymuş... ben çürük elma oldum... :)

not: saat, köy evimizin duvarındaki 20 yıllık duvar saati... tepedeki yıldızımsı şekli kafa gibi düşünürsek, gerçekten kollarını yukarı kaldırmış gibi durmuyor mu yaa... 3 vaaaar, 6 vaaar... daha ne olsun :)