ve birgün biri gelir ansızın...

kimileri var (dı) hayatımda, ne yaparsam yapayım mutlu edemediğim, kimileri var(dı) hayatımda, ne yaparlarsa yapsınlar mutlu olamadığım...

bazısını hiç kaybetmek istemedim, gittiler, bazısı için hiç öyle çok birşey yap(a)madım, hep elimden tuttular...

hayat bu.. herkesi aynı anda mutlu etmek zor...

ama biri var ki...

bir mesajla başladı herşey... maille devam etti... yetmedi telefonlar başladı, en zor anda gelen sıcacık mesajlarla, aylar geçti "bende tam şimdi seni düşünüyordum" diyerek...

bana artık düşünmek yetmedi... gitmeli, yüreğime dokunanı görmeli, hayatına sızmalı, konuşurken görmeliydim mimiklerini... yaptım...

O, ben kokuyordu... aynı penceredeydik hayata bakarken, aynı yolun birbirinden habersiz yolcuları, bildik anne idik...

kızlarımızı büyütüyorduk farklı coğrafyalarda, başka kentlerin havasını soluyarak...

sonra, o büyüttüğümüz kızlarımız... biz 2 kişi olucaz derken, bize 4 olmayı yaşattılar...

bir çocuk yalnız büyümemeli lafımı hiç böylesine doğrulayacağımı düşünmemiştim oysa ki...

Defne... Derin'e arkadaş, kardeş, abla ve bizim nitelendiremediğimiz ama onların içinde yaşadığı birsürü tanımın adı oldu...

ve biz dönemedik gittiğimiz yerden, sol yanımızda kocaman boşluk kaldı...

teşekkürler özel kadın... evinde misafir gibi değil, akşamüstü kahvesine habersizce uğrayan 40 yıllık komşu kıvamında ağrıladığın için bizi... yüreğinle, duygularınla ağırladığın için... dönerken arkamızdan bakamayışın için... bizi, dönerken arkamıza bakamayacak kadar "siz" dolu bıraktığınız için...

ve ağzımızda bir sohbet tat bıraktığın için...