derin'in -i hali, durum ihlali...

tazmanya canavarı desenli saçma bir bardaktı elindeki. ama, O, bir hazine bulmuş gibi tutuyordu elinde bardağını...
yüzünde anlamsız bir sevinç.. (çocuklar ne kolay mutlu oluyorlar... evde zilyon tane çizgi film karakterli bardak varken başka bir yenisine sahip olmak onu böyle delirtmeye yetiyor işte.. garip! )
sonra...
yolda yüzüstü kapaklandı yere, dizini taşa çarptı, kan içinde kaldı bacağı ama o, bardağım kırıldı diye ağladı...
belki düştüğü için ağladığını, gizleme bahanesiydi bardak, belkide benim anlam veremediğim o az önceki sevinç, ruhundaki canavarı sembolize eden karaktere olan bağlılığındandı ve o karakter artık yoktu :)
eve girmeden aynı bardaktan bir tane daha aldık...
sustu... (çocuklar ne kolay avunuyorlar... oysa dizi hala deli gibi kanıyordu)
apartman girişinde alt komşumuz ve kucağındaki 8 aylık kızıyla karşılaştık...
ben, Derin'e, bir zamanlar onunda böyle minicik olduğunu söylerken, komşumuz kızına, "sende bu abla gibi büyüyüp merdivenleri koşarak çıkacaksın" diyordu...
aklımdan, "büyümesin, bak koşarken yine bir yara daha aldı bacağına, üstelik bu geçecek belki sadece izi kalacak, ama gün gelecek, yaşayacakları daha derin izler bırakıcak ruhunda, o zaman hangi yara bandıyla koşacaksın ardından... büyümesin, sen hep kucağında taşı onu..." demek geçti... sustum...
ben geçmişe özlem doluydum, o geleceğin hayali içindeydi...

hayat harbiden tuhaf yaa...
anne dicek mi?, yürüyecek mi? dişiydi, çişiydi derken... bugün dudaklarına nemlendirici sürmeye başladı, geçen günde, ince çorabımı giymişti... eteğine uygun desenli çorap kavgası, saçlarını savura savura yürümesi... kalas gibi sallanarak dans ederken 2 hafta önce, bugün harbi göbek atıyordu karşımda, tabi üzerinde tütü ve bale pabucuyla... modern çingenem :)

hayat içimizden geçiyor... durmadan... ve evet ben artık yaşamaktan yazamıyorum. öyle bir yaşamak ki, hiçbir pişmanlığa yer bırakmayacak yüreklilikte...

not: foto yok... bu anları yaşamanın hüznü ve akabinde mutluluğuyla kendimi olaylara bırakıvermişim...