bana bişi olmaz, dediğim yerden bildiriyorum...

sen hiç karanlık kırmızı öje sürdün mü tırnağına? dikkatini çekerim o bordo renk değil, yada koyu kırmızı... karanlık bir kırmızı o... eminim çok yakışacaktır tırnağına... biz deniycez tırnaklarımızı koparmaktan vazgeçip, tırnak makasıyla kesmeye başladığımız vakit...

önyargı denen bir olayı yıkmaya çalışıyorum annemin gölgesinde geçirdiğim son birkaç günde...

keman derslerime yeniden başladım ya, Derin -nasıl yerleştiyse zihnine- kemancılardan (!) utanmıycakmıymışım diye soruyor bana... ben anneyim ya, çalamazmışım keman... çünkü anneler zaten herşeyi bilirmiş, öğretmenler sadece çocuklara ders verirmiş... nasıl bir ironiyse bu, herşeyi bildiğimi düşünmesine sevinirken, yanıtsız bırakacağım sorular düşüncesi daraltıyor beni... ve birde öğretmenlik mesleğini çok dar bir çerçeveye alması...

sinemaya gittiler geçen gün okuluyla birlikte... sanırım filmden önce izledikleri fragmandı Derin'in sinemadan -önce- korkmasına, sonra -ege'nin elini tutmasıyla- korkmaktan vazgeçip çok eğlenmesine sebep...

dinliyorum, anlatıyor, paylaşıyor, hiç susmuyor, şımarıyor yorarcasına...

o an birkez daha anlıyorum ki, ben onun hayatında en önemli yapıtaşıyım... tıpkı benim içinde annemin öyle olması gibi...

cuma günü Derin'in okulunda anneler günü kutlaması vardı... inci gibi dizildik bahçeye anneler olarak... ama hepimizde bir heyecan, gözümüzün kenarında akmaya müsait bir tomar gözyaşıyla, tanışıyoruz. ben annemi dürtüyorum bak bak bu Havin'in annesiymiş, hani varya Derin'e sürekli ben büyüğüm sen küçüksün diyen o sevimsiz kız... dönüyorum arkamı, Diyar'ın annesiyle tanışıyoruz. içime sokasım geliyor kadını, çünkü o Derin'in en sevdiği arkadaşının annesi... bu noktada sınıfta kalıyorum biliyorum. onun ağzından çıkan cümleler belirliyor insanlara bakışımı... oysa kimbilir Derin ve arkadaşları arasında nasıl diyaloglar geçiyor ki çocuklar birbirlerine bazen kırıcı bazen övücü cümleler kuruyorlar. ama bu cüceler öyle akıllı ki sadece sinir oldukları durumları anlatıp bizide bir önyargıya itiyorlar... ama mesela biri bana dese ki Derin bugün okulda kızımın saçını çekmiş, ben o zaman çirkef bir kadın mı olucam... işte bu çelişkiyi açıklayamıyorum kendime...

örümcek fobim olduğu ve bu korkuyu bir türlü yenemediğim için yazlık mekanlarda bahçede piknikte hiç rahat edemediğimden, Derin'e elime bir örümcek alıp bak ne kadar çok bacağı var dimi hızlı hızlı yürüyor dediğimi anımsıyorum birden... vücudumdaki bütün tüyler dimdik ve betim benzim atmıştı o an hatırlıyorum ama Derin korku bilmiyor şimdi... hatta rahatsız edici derecede böcekleri tutup bacaklarına koyuyor yürütmek için... o da yapsa ya bana, kimseye karşı önyargım olmasın diye arkadaşlarına ait kötü anıları mesela her zaman anlatmasa bana... yada ben daha bilinçli bir anne olsam ya o anda, kızımın anlattıklarının etkisi altında kalmadan, sevgi dolu baksam tüm çocuklara...

tam bir iç döküş yaşıyorum şuan... ne demiştim... ben hayatında yapıtaşıyım... biliyorum...

bir elinde hazırladığı hediye paketi, içinde dünyanın en lezzetli kurabiyesi ve diğer elinde gördüğüm en saçma ama en güzel çiçek varken, "benim annem güzel annem" şarkısını söylerken yerinde duramıyordu ya, ben o anı, hönk hönk ağlayarak geçirdim ya, üstelik doğurduğumu izlerken, beni doğuranın da elini tutuyordum ya, işte o an bana hiçbişeyin olmayacağı yerdeydim...

birtek annem vardı, birtek ben vardım kızımın yanında... bize bişi olmazdı...

uzun ve karışık bir yazı oldu biliyorum. nicedir yazmamamın etkisi olsa gerek, toparlıyamıyorum cümlelerimi...

asıl çıkış noktam boya yaptığımız vakit, kurduğu bir cümleydi. ama sadece cümlenin etrafında takılı kalıp yazsam, eminim içim daralırdı... çünkü söylediği aklımın köşesine bir çivi gibi çakıldı...

-anneeee bak sen yanımda olmazsan ben güzel resim çizemem... bak karalı karalı oldu. gel düzeltelim...

bu özel gün, asıl, bu cümleyle anlam kazandı benim için...

anneler günümüz kutlu olsun...

ve teşekkür ederim sana bebeğim, anne olmama sebep olduğun için...