belki de sevmeye yeteneksizim...

dolaylı tümleçten yoksun cümlelerim var artık...
yükleme sorduğun "nereye, nerede, nereden, kime, kimde, kimden" soruları içimi acıtıyor... senin olmadığın bir yer, bir yere, bir yerden, sana, sende, senden diyememek... kalbim bir yüklemin yükünü kaldıramayacak kadar nesnel artık...
gizli özne kıvamındayım hayata karşı...

bildiğim tüm dillerde, aşka dair kelimeler biriktiriyorum... eski zamanlara ait birkaç kelime sıkıştırsam araya, severmisin beni eski zaman aşıkları gibi... gönül telini titretirmiyim senin, beni kederlere gark etmeden sen... elimde salladığım kolalı mendil düşermi ayak ucuna ve sen görüp gelirmisin peşimden üsküdara gider iken... o zaman devrik olmazda cümlelerim, aruz veznine daha mı uygun düşer acaba hislerim... failatün ile sevsem seni, şiir gibi gelip kulağına bırakırmısın bana kendini... belki dans da ederiz, papatya gibisin beyaz ve ince çalarken usul usul... kollarında uçarmıyım başımın dönmesini önemsemeden...

ben sevgili... ben tüm sıfatları sende türetmiştim bize dair, zarfların hepsini sana atıp yemeni beklemiş, tüm tamlamalarımı sana koyvermiştim. tamlayan sen, tamlanan ben olunca, birbirimizi tamamlarız sanmıştım...
edebi değeri olmayan en abuk şiirlerde yazmıştım adını (neydi o akrostiş mi???)...
şimdi giriş-gelişme-sonuç bölümünden yoksun, sadece bodoslama daldığım, akabinde duvara çarpan bir enkaz var elimde... her bir yeri devrik cümle dolu...

ne yapsam da döndürsem yolunu yoluma sevgili... ne söylesem de ulaşsa sesim kulağına değmeden kalbine... nasıl uzatsam elimi, tenine dokunmadan yaksam içini...

senin yapıp benim beceremediğim ne var ki, ben böylesine sana akarken, sen dik bir yokuşa tırmanıyorsun...

söyle sevgili... ben sana yanarken, sen kimde sönüyorsun???

not: yine bir deneme...