ruhumu esir alamazsın döpiyes...

küfür etmek kurumsal kimliğe zarar verir mi? peki mini eteğin altına giyilen ten rengi çorap, platin saç rengi, hafif bir degaje, vazgeçilmez sandığım converse'ler, sandalet tipi stilettolar??? kurumsal olmanın ilk şartı dış görünüşmüdür ki, yeni işimde bütün gardrobumu yenilemek zorunda kalıcam... yoo İhlas grubu değil orası, banka çalışanı da değilim... biz Alamancıları geniş insanlar bilirdik... duvar gibi çarptı yüzüme bu yanılgı...

amaaaa üzerimde ağır abla kimliğim olsada, kim engel olabilir aklımdan geçenlere?... ben kafamı masama gömüp çalışırken, incelediğim evrağın aslında bu kitap olduğunu hayal ediyorum...

bir sonraki projenin detaylarını belirlerken, aslında hangi renk boyayla hani canavarı resmederimin eskizlerini çiziyorum çaktırmadan...

herzaman hoşuma gitmez, eksiklerimin tamamlanması... ama benim mercimek dokunmadığında bir işe, tuzu eksik olmuş bir çorba gibi yavan geliyor herşey gözüme... elinin değdiği herşeyi güzelleştirmesi, onu melek olarak görmem için yeterli bir sebep değil mi?

önemli detayların altını çizdiğim fosforlu kalemlerimin lekesinin, elime bu boyalar kadar yakışmaması, üzgünüm ama benim suçum değil...bazen yapılan işin amacı tamamen değişmesede, yön değiştirebilir... ben Derin'i mutlu etmeye çalışırken, aslında alışmaya çalıştığım çalışma arkadaşlarımı daha sevimli hale getiriyorum gözümde... eee iyide gidiyorum yaa böyle bakınca çok sevimli oldular...
basit bir dokunuşla kimi dans etti, kimi üzüldü... ama Almanca :)

kimin umurunda ihale şartları, ben çizdiğim penguenin gagasını kırmızı yapmadığıma içerliyorum...

bukalemun olduğuma inanmam an meselesi bu aralar... biyolojik yaşımla, hissettiğim arasındaki uçurum, döpiyes ile uyku tulumu arasındaki konfor farkı örseliyor ruhumu... nerde isem oraya ait izlenimi veriyorum ya, işte burda kendimi alkışlayasım var...

haftaiçi hanım, haftasonu kankayım, parmağını boyadan da, kartuştanda esirgemeyenim işte...

mutlu pazarlar efendim...

saygılarımla...