hayaller de genetik midir?

renkli günlerimiz başladı sanki... kreşten gelir gelmez bıdı bıdı, anlatıyor sürekli... koltukların tepesinde zıplayarak, saçlarını savura savura...

bugün okulla birlikte gittikleri tiyatroydu konumuz... palyaço varmış oyunda... büyüyünce palyaço olmak istediğini söyledi. ama oyuncu olmak, sahneye çıkmak istemiyormuş... o suratını boyayıp çocuklara bişi öğreticekmiş...

çocuklara bişi öğretmesi için palyaço olmasına gerek olmadığını anlattım ona... "öğretmen mi olıyım" dedi hemen... "önce ben söylerim, sonra çocuklar aaaaa, beeeeee, ceeeeee derler" dedi... sevindim...

büyüyünce balık tutmak istiyormuş... ama balıkçı olmak istemiyormuş... bazen balık tutmak, bazen balık yemek istiyormuş... :)

biraz daha büyüyünce de, araba kullanıp her yeri gezicekmiş...

peki dans etmek istermisin büyüyünce dedim, istemezmiş...

paraşütle uçmak istiyormuş ama bunu sadece erkekler yaparmış... bir önyargıyı kırmak için kendimi seve seve feda edebilirim aslında... kızıma rol model olmak için uçmak... yani sadece kızım için... çocuk bilinçli yetişsin yeter ki :)

futbolu da sadece erkekler oynarmış... bu önyargı belki biraz bekleyebilir... uçmak daha cazip :)

bugün dergide gördüğü matkabı tanımlaması gülümsetti beni... o çocuk dünyası nasılda basit algılıyor gördüğü herşeyi... geçenlerde bir arkadaşımızın evine gittiğimizde, arkadaşım anahtarı evde unuttuğu için çilingir çağırıp kilidi değiştirtmiştik matkapla... Derin matkabın bir kapı açma makinesi olduğunu düşünüyor... oysa söylemiştim ne olduğunu... ama o nasıl gördüyse öyle algılamış... komik :)

eee okuduk o kadar başlıkla ne alaka diyecek olursan... ben hep uçmak istedim, delice gezmek ve hayatımın bir döneminde de öğretmen olmak... şimdi kızıma bakıyorum... belki ilerde benim gibi dans etmeyi de isteyecektir... parmaklarını türlü türlü şekillere sokup, bişeylere benzetmeye çalıştığı gibi, ilerde belki bişeyler tasarlar, belki bir ev yapar, belki de küçük bir toka... ne olduğunun önemi yok... ben onun beyin kıvrımlarında kendi hayallerimi görüyorum... korkuyorum o yaşayamadığı hayatı, çocuklarına yaşatmak isterken, iyi bişi yapıyım derken, çocuklarını yarış atına çeviren ailelere benzemekten... ama elimde değil, kızım büyüdükçe "ben" oluyor... görmezden gelemiyorum...

kimbilir belki birlikte yaşarız ortak paydamız olan hayallerimizi... ben ona ders çalıştırırken, o yaşlılığımdan dolayı korkarsam eğer tutup elimden uçurur beni... belki birgün birlikte maç yaparız, futbol değil belki ama basketbol olabilir... yada balığa gider, tuttuğumuz balıkları eve dönerken salıveririz denize... sonra balıkçıdan ikimize kadar balık alıp afiyetle yeriz evimizde... hem belki bunları yaptığımız zaman yeterince büyümüşse, birde küçük açarız yanına... o sevgilisini anlatır, ben ağlarım :)

onun büyüdüğü vakit, ben durdursam zamanı olmaz mı? kaçırmasam hayallerimizin gerçekleştiği anları... o coşkuyu onun gibi yaşayacak kadar sağlam olsa o zaman kalbim, bedenim... geç kalmasam onun gençliğine... olmaz mı???