ev-lenmek...

hani derler ya, hayatına giren insanların, önüne çıkan engellerin bir sebebi mutlaka vardır diye. kimisi öğretir, kimisi öldürür, kimi yakar-geçer, kimi sever-gider... bir şekilde sana bir iz kalır, bir ders mutlaka...

gelene kollarımı açtığın gibi, gidene de el sallamak gerekir üzülsen de...

pek çok örneğini yaşamışsındır sende. 

durduk yere bir nefes, yoluna yoldaş olur ve anlamadığın bir zamanda çıkar gider hayatından...

çok arkadaşım olmuştur böyle...

şimdilerde her birini sevgiyle ansam da, yine de gitmelerine izin verdim...

dolaştırıyorum lafımı uzata uzata...

demem o ki, biz bir işe kalkıştık mercimek ile birlikte... 

hayatımı değiştirip doğup büyüdüğüm semte geri döndüm ya, elime kızımın elini tutuşturup... 

şimdilerde...

yeni bir yön çiziyoruz hayatımıza...

bizim mahalle (!) hayatımızdaki misyonunu tamamladı artık. yuvadan uçma vakti...

sığınır gibi geldim buraya 1,5 sene evvel...

annemin dizinin dibi idi aradığım güven...

aldım da ziyadesiyle (Allah başımdan eksik etmesin). ancak şimdi...

hem kızın okulunun bu semte uzak oluşu, hemde benim artık işe giderken çektiğim trafik çilesi, buradan taşınma kararı aldırdı bize...

güzel de bir ev bulduk, çok merkezi bir semtin sessiz sakin bir mahallesinde... okula - işe yürüme mesafesinde...

gidiyoruz...

birkaç gün taşınma telaşı saracak bizi...

ne heyecan!

o koliler gözümü korkutsa da, kıpır kıpırım...

Allah utandırmasın...