bir ıslık sesi...
gitmedin mi, yiyiyorsun fırçayı...
-anne sana ıslık çalıyorum, neden acaba hiç ses yok senden?
bazen de düdük, flüt, masaya tık tık yapma...
öyle mahalle arkadaşı kıvamında, hani nerdeyse "arsanın oraya gelde tek kale maç yapalım" diyicek...
o denli sokak jargonu ve biraz da hadsiz.!
sonra birde, her gördüğünü tüm beceriksizliğine rağmen resmetme hevesi...
bir gayret ama hani "şimdi bana atomu getirin parçalıyıcam" modu...
birde yeni bir hevesimiz var artık, SIR...
-bu duydukların aramızda sır olarak kalacak sonsuza kadar..
-şimdi bu anlattıklarımı kimseye söylemeyeceğine söz ver,
-biliyorsun anne bu bir sır,
-sana güveniyorum, kimseye anlatmayacağını biliyorum,
-ikimizin sırları olması ne güzel dimi anne,
-kızlar böyle şeyleri sadece anneleriyle konuşur ve anneler kimselere anlatmaz,
-gel gel sana hemen anlatmam gereken sırlarım var,
...
bu ne lan?
anlattığı da ne? okulda yediği yemek bazen, kimi zaman ev ödevi, yok saçının bozulması ve arkadaşının düzeltmesi, öğrendiği şarkı, çizdiği resim(!)...
abartı tepki verdiğim herşeyden utanıyor,
bazen söylediği bir cümle çok hoşuma gidip, çocuğu mıncırarak içime soktuğumda, hemen,
-bunun bir sır olduğunu hatırlatırım sana,
yani kısaca "duyduklarını unut".
tamam söylemiyorum bende, yazıyorum... haha!
resimler bile yaa, elime alıp kimselere gösteremiyorum, hemen odasına gidip kapıyı çarpmalar...
ama içerde şarkı söylemeler mi dersin, bebekleriyle evcilik oynamalar mı... oraya gidince öyle ağlama, içine kapanma hali değil, gidiyor ve takılıyor odasında kendince..
azıcık ses vermeyince,
-neden benimle ilgilenmedin...
veya
heyecanlı heyecanlı çıkıp odadan bişi anlatıyor küstüğünü unutarak...
neymiş, bana tepki!
yerim ulan tepkini...
garipsin çocuk!
şimdi yürü git, büyü de gel :)
