rüya mısın çocuk!

neyseki bütün masallar travmatik olaylar yaşayan çocuklarla dolu...

külkedisi, kibritçi kız, pamuk prenses... ve daha yüzlercesi...

elimde kaybolan küçücük ellerine bakarak sana dünyanın en pembe masallarını anlatmak zor olurdu yoksa.

yalan söylemek istemem,

çok incineceksin bu hayatta.

seni sevenler belki istediğin şekilde ve zamanda sevmeyecek seni.

bazen ne yaparsan yap birinin kalbine giremeyecek, bazen de yüzüne bile bakmadıkların başına tac edecek seni.

hayat bu kızım,

çözemeyeceksin...

sana sadece emin olarak şunu söyleyebilirim ki, sen "sen" olmaktan asla vazgeçmeyeceksin..

31 yaşındayım..

30 yaşımda elime tutuşturduğum sen ve birkaç parça eşya ile sıfırladım hayatımı...

ne yerlerde tepindim, ne ağladım geceler boyu...

sormadım sana, biliyorum istemezdin geride bıraktıklarını düşünerek, benimle gelmeyi.

ne gelebilirdin, ne kalabilirdin...

böylesi bir ayrımı kaldıramazdı tabi o küçük kalbin.

şimdi arkadaşlarından "farklı" bir hayat yaşadığımızın ayırdındasın..

şükür mü etsem, teşekkür mü, yoksa vahlansam mı bilemeden, yaşıyoruz tepetaklak ama çok mutlu..

hayallerimizde havuzlu bir ev var, bahçede köpek, evde kedi... 

baba mı? o da var "ama uzağa gitmeyelim ki beni almaya sık sık gelebilsin", kıvamında..

hayatına yerleştirmişsin bu "fark"ı...

5 yaşında omuzlarına yüklediğim bu hayat için sana bir özür borçluyum...

suratımın düşük olduğunu gördüğün zaman ağlayan bir çocuk çizip yanıma geldiğinde, ağlarsan bende bu çocuk gibi çirkin olurum, dediğin zamanlar için,

öğretmeninin sana sorduğu annene en özel ne almak istersin sorusuna "gelinlik" cevabı verdiğin ve aslında evlenmemi istemediğin için,

geceleri uyurken "kanguru gibi yatalım, kalbinin sesini duymak istiyorum" dediğin ve o an içinde kopan tüm fırtınalar için,

bu haftasonu babamla mı kalıcam, yoksa seninle mi sorusunu sormak zorunda olduğun için,

tatil planını yaparken bir türlü aklının net olamayışı için,

bu eve ilk taşındığımızda, "neden bu evde babamın hiç eşyası yok" sorun için (ki hala içimi delip geçer o soru)

babamı traş olurken izlemeyi özledim, cümlen için,

eski mahallemizdeki arkadaşlarını sorup onlar hakkında hayal kurmaya çalışman için...

sana tüm hayatım boyunca özür borçlu olucam...

ve bunun yükünü taşımak, seni bir ömür boyu kucağımda taşımaktan daha ağır olacak...

ama birde şu var,

prenses gibisin :)

herkesin bir evi varken, senin artık iki evin var.

bu yazıyı böyle bitirmek istemezdim ama dedim ya, hayat böyle her zaman yağmurdan sonra gökkuşağı olmuyor işte...

sen güçlüsün...

benden bile güçlü...

sen benim hiç uyanmak istemediğim rüyamsın... 

sabahları bu hale gelen o gömük gözlerinden öperek güne başlamak, şükür gibi!