koşarken cam ayakkabımızı düşürmesek de...

5,5 yaşında buluştuk. o daha çok yakıştı bu yaşa, ben ise hafiften eğreti kaldım...
yine de, elele tutuşup yağmurda ıslana ıslana eve yürümek iyi geldi...
d&r'da çok oyalandığımızı ve hala yarınki ödevimizi yapmadığımızı farkedip, kitaplarımızı okumaya devam etmek, sonra havanın iyice karardığını görüp, eve giderken bizi yolda kurtların yiyeceğini hayal ederek kendimizi korkutmak aslında yaşadığımız anların en gerilim dolu keyfiydi...

eve gelip yatağımıza yattığımızda,
- yolda yürürken külkedisine dönüşecek Cindrella gibi hissettim kendimi, ya sen anne?
diye sordu...
- benden olsa olsa balkabağı olur dedim...
kıkırdadık...
olsun sende güzelsin bence dedi...
galiba beni seviyor :)