bu not kendime... unutmamam için...

noluyor biliyormusun bazen...
sen bir dünya düşlüyorsun, içine boncuklar, pembeler, bahçeli bir ev, bazı gözyaşları... vs. bir sürü hayal-istek-umut ekiyorsun...
sonra...
biri gelip öyle bir cümle ile yıkıyorki hepsini, hiçbir geri dönme isteği kabul ettiremez oluyor...
bazen...
yinede diyorsun...
hayattan payıma düşeni yaptım, yaşadım, yaşattım, darısı başına...
bazen eyvallah'ı bilmek gerekiyor...
demem o ki blog...
kendinden vazgeçmeyeceksin... kaybetmeyeceksin...
çünkü hayalini sadece kendine göre kurarsan, istediğin zaman yapıp tekrar yıkarsın...
çünkü bitişlerin bile alkışlanmalı senin... öyle bir bitirmelisinki, ardından söylenecek tek söz sadece hayranlık içermeli...
severken olduğun gibi yürekli olmalısın, giderkende...
bitirirken diyorum hayalini yani,
sadece tebessüm kalmalı dudakta, yaşadım çok şükür dedirten...
nasıl der cemaat;
"iyi bilirdik"...
sende iyi bil, boşver...