Benzemek...

Derdim ki hep,
ben korkarken böcekten, annem nasıl olurda hiç korkmaz?
Karanlık mesela... Öyle hayalet gibi nasıl giderdi mutfağa, ben su istediğimde hemen pıtır pıtır, korkmadan...
Hiç yorulmazmıydı, deli gibi peşimde koşturmaktan...
Ya kulakları? Onca bağırış çağırış, ağlama krizlerinde nasıl korurdu sakinliğini, elleriyle mesela neden hiç kapatmazdı kulaklarını?
Güneşlenmeden, şöyle sere serpe yatmadan kumlarda, her daim beni gözlerken, nasıl olurda okurdu o kitapları?
Eve geldiğimizde plajdan, ne ara pişirmiş olurdu yemekleri ki, hemen kurulurdu o keten örtülü sofralar?
Hiç duymazdım, "üstünü kirleteceksin, bırak çamurla kumla oynamayı" laflarını ağzından, yine de temiz olurdu her daim kıyafetlerim... Ve hep mutlu bir çocuk olurdum...
Ben annemin, uzaylı olduğunu düşünürdüm kimi zaman...

Ve sanırım, artık kendimin de...

Not: Döndüm. dinlendim, eksildim biraz ama kendime geldim...